آفت‌کش‌های رایج محصولات کشاورزی موجب مرگ لارو زنبورعسل درون کندو می‌شوند
جیم فریزر، استاد حشره‌شناسی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا گفت: ما دریافتیم که چهار مورد از آفت‌کش‌هایی که بیشترین فراوانی را در کندوهای زنبور دارند، موجب مرگ لاروها می‌شوند. همچنین مشاهده کردیم که اثرات منفی این ترکیبات در زمانی که به‌صورت مخلوط در کندو وجود دارند، می‌تواند تشدید شود. از آن‌جا که ارزیابی ایمنی آفت‌کش‌ها عمدتاً بر پایه‌ی حساسیت زنبورهای بالغ به ترکیب‌های منفرد انجام می‌شود و ترکیبات چندگانه در نظر گرفته نمی‌شود، روند ارزیابی ریسک توسط سازمان حفاظت محیط زیست ایالات متحده (EPA) نیازمند بازنگری است.
پژوهش‌های پیشین این تیم نشان داده بود که زنبورهای جست‌وجوگر، هنگام بازگشت به کندو، به‌طور میانگین گرده‌هایی آلوده به شش نوع مختلف آفت‌کش را به همراه می‌آورند. زنبورهای پرستار از این گرده‌ها برای تهیه‌ی نان زنبوراستفاده می‌کنند و با آن لاروها را تغذیه می‌کنند.
برای بررسی اثرات چهار ترکیب رایج یعنی فلووالینات (fluvalinate)، کومافوس (coumaphos)، کلروتالونیل (chlorothalonil) و کلروپیریفوس (chlorpyrifos) بر لاروهای زنبورعسل، محققان لاروها را در آزمایشگاه پرورش دادند. آن‌ها آفت‌کش‌ها را به‌صورت منفرد و به‌صورت ترکیبی به نان زنبور اضافه کردند تا مشخص کنند آیا این مواد به‌تنهایی یا در تعامل با یکدیگر محیطی سمی برای رشد و نمو زنبورها ایجاد می‌کنند یا خیر.
پژوهشگران همچنین با افزودن هفت غلظت مختلف از NMP به رژیم غذایی حاوی ژل رویال مشتق از گرده، تأثیر این ترکیب بر رشد لاروها را بررسی کردند. NMP معمولاً به‌عنوان حلالی برای حل کردن آفت‌کش‌ها در فرمولاسیون‌ها به‌کار می‌رود تا مواد مؤثره بهتر در بافت گیاه یا بدن حشرات هدف نفوذ کنند. تیم پژوهشی این رژیم‌های غذایی تیمارشده را به لاروهای پرورش‌یافته در آزمایشگاه خوراند.
شاید مایل باشید مقاله ای در مورد ” مسومیت زنبورهای عسل با آفت کش های کشاورزی ” را مطالعه کنید🌹
نتایج این پژوهش در ژورنال PLoS ONE منتشر شده است.
فریزر می‌گوید: دریافتیم که ترکیب آفت‌کش‌ها می‌تواند آثار سمی شدیدی برای لاروها در پی داشته باشد؛ حتی بیش از آنچه از سمیت ترکیب‌های منفرد انتظار می‌رود.
در میان این چهار ترکیب، کلروتالونیل بیشترین سمیت را برای لاروها داشت. همچنین ترکیب آن با فلووالینات نیز تأثیر منفی قابل توجهی داشت. ترکیب کلروتالونیل با کومافوس نیز به‌شدت برای لاروها مضر بود. اما افزودن کومافوس به ترکیب فلووالینات و کلروتالونیل، به شکل معناداری از شدت سمیت کاست.
کریس مولین، استاد حشره‌شناسی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید: این آفت‌کش‌ها ممکن است به‌طور مستقیم موجب مسمومیت لاروهای زنبور شوند، یا به‌صورت غیرمستقیم از طریق تخریب قارچ‌های سودمندی که زنبورهای پرستار برای تخمیر گرده و تولید نان زنبور به آن‌ها وابسته‌اند، بر رشد زنبورها تأثیر بگذارند.
او اضافه کرد: مواجهه‌ی مزمن با آفت‌کش‌ها در مراحل ابتدایی رشد زنبور ممکن است باعث تغذیه ناکافی یا مسمومیت مستقیم شود که نتیجه‌ی آن، تأثیر منفی بر بقای کل نسل زنبورها خواهد بود.
پژوهشگران یادآور می‌شوند که فلووالینات و کومافوس توسط زنبورداران برای کنترل کنه واروآ (Varroa destructor) استفاده می‌شوند و ممکن است تا پنج سال در موم کندو باقی بمانند. کلروتالونیل یک قارچ‌کش کشاورزی با طیف اثر گسترده است که اغلب در هنگام گل‌دهی محصولات و در حضور زنبورها به‌کار می‌رود، چرا که در حال حاضر بی‌خطر تلقی می‌شود. کلروپیریفوس نیز یک ترکیب ارگانوفسفره رایج برای کنترل آفات در کشتزارهاست.
مولین می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که چهار آفت‌کش کلروتالونیل، فلووالینات، کومافوس و کلروپیریفوس، به‌صورت منفرد یا ترکیبی، تأثیر منفی معناداری بر نرخ بقاء لاروهای زنبور دارند. این نخستین مطالعه‌ای است که آثار شدید سمی ناشی از تغذیه آفت‌کش‌ها در غلظت‌های واقعی موجود در کندو را بر لاروهای زنبورعسل گزارش می‌کند.»
همچنین مشخص شد که هرچه غلظت NMP در رژیم غذایی بیشتر باشد، نرخ مرگ و میر لاروها نیز افزایش می‌یابد — حتی در پایین‌ترین غلظت آزمایش‌شده.
مولین می‌افزاید: پژوهش‌های متعددی نشان داده‌اند که مواد جانبی غیرفعال (inactive ingredients) می‌توانند اثرات منفی گسترده‌ای بر سلامت انسان داشته باشند، از جمله افزایش سمیت آفت‌کش‌ها برای دستگاه‌های عصبی، قلبی-عروقی، تنفسی و غدد درون‌ریز. بخش عمده‌ای از مواد شیمیایی آلی مصنوعی که در محیط زیست آمریکا منتشر می‌شوند، همین ترکیبات فرمولاسیون مانند NMP هستند که عموماً بی‌خطر تلقی می‌شوند، اما استفاده از آن‌ها محدودیتی ندارد و باقیمانده‌شان نیز ردیابی نمی‌شود.
او ادامه می‌دهد: «حجم میلیاردها پوندی این ترکیبات جانبی، بار شیمیایی کل محیط را حتی از مواد مؤثر آفت‌کش‌ها، داروها و محصولات بهداشتی فراتر می‌برد. برخی از این ترکیبات فرعی شامل سورفکتانت‌ها و حلال‌هایی هستند که سمیت بالایی برای ماهی‌ها، دوزیستان، زنبورها و سایر موجودات غیرهدف دارند. اگرچه ما نشان دادیم که NMP باعث افزایش مرگ و میر لارو زنبور می‌شود، نقش کلی ترکیبات جانبی در کاهش جمعیت گرده‌افشان‌ها هنوز به روشنی مشخص نشده و نیازمند بررسی بیشتر است.»
دیگر نویسندگان مقاله عبارتند از: وانی ژو، دانشجوی دکتری حشره‌شناسی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، و دانیل اشمل، پژوهشگر فوق‌دکتری حشره‌شناسی و نماتولوژی در دانشگاه فلوریدا.
این پژوهش با حمایت مالی هیئت ملی عسل آمریکا (National Honey Board)، مؤسسه ملی غذا و کشاورزی وزارت کشاورزی ایالات متحده (USDA-NIFA)، و برنامه‌های تحقیقاتی بنیادین و پروژه‌های کشاورزی هماهنگ انجام شده است.
نویسنده : Sara LaJeunesse
