آیا زنبورها ریه دارند؟ نقش سیستم تنفسی زنبور
سیستم تنفسی زنبورها از کیسه‌های تراکئال (Tracheal)، روزنه‌های تنفسی (اسپیراکل‌ها) و تراشه‌ها تشکیل شده است. زنبورها توانایی تنفس دارند و سیستم تنفسی خاص خود را دارند، اما برخلاف انسان‌ها ریه ندارند. به جای آن، زنبورها از ساختارهایی به نام کیسه‌های تراکئال یا تراشه برای تنفس استفاده می‌کنند. این کیسه‌ها پایه سیستم تنفسی پیچیده آن‌ها هستند.
آیا زنبورها تنفس می‌کنند؟
زنبورها از کیسه‌های تراکئال برای تنفس استفاده می‌کنند. پیش از آن‌که اکسیژن به این کیسه‌ها برسد، ابتدا باید از میان دو ساختار دیگر عبور کند: اسپیراکل‌ها (سوراخ‌های تنفسی) و تراکئا (نای‌ها یا لوله‌های هوایی). پس از آن‌که اکسیژن از طریق این دو سامانه به کیسه‌های تراکئال منتقل شد، زنبور می‌تواند فرآیند تنفس را آغاز کند؛ این عمل زمانی رخ می‌دهد که شکم زنبور منقبض می‌شود و هوا را درون سیستم تنفسی به جریان می‌اندازد.
پیشنهاد می‌کنیم مقاله « شناخت و درمان کنه تراشه آکاراپیس » را مطالعه کنید 🌷
زنبورها چگونه تنفس می‌کنند؟
زنبورها از طریق فرآیندی پیچیده که شامل چندین ساختار مختلف است تنفس می‌کنند. فرآیند تنفس با کشیدن هوا از طریق ده جفت سوراخ روی سینه و شکم زنبور آغاز می‌شود. این سوراخ‌ها که اسپیراکل نامیده می‌شوند، به هوا اجازه ورود به بدن زنبور را می‌دهند. هفت جفت از این سوراخ‌ها روی شکم زنبورها قرار دارند، که یکی از آن‌ها به طور خاص در محفظه نیش واقع شده و سه جفت دیگر در سینه او قرار دارند.
پس از عبور از اسپیراکل‌ها، اکسیژن تازه وارد تراشه‌ها می‌شود (تراشه‌ها نباید با کیسه‌های تراکئال اشتباه گرفته شوند). تراشه‌ها لوله‌هایی هستند که در سراسر بدن زنبور امتداد دارند و اسپیراکل‌ها را به کیسه‌های تراکئال متصل می‌کنند تا اکسیژن بین این دو ساختار جریان یابد.
پس از انتقال از طریق تراشه‌ها، اکسیژن وارد کیسه‌های تراکئال می‌شود. این کیسه‌ها با انقباض مداوم شکم زنبور عمل می‌کنند. این حرکت باعث می‌شود هوای تازه به طور مداوم به داخل کیسه‌ها پمپ شده و هوای مصرف‌شده خارج شود.
از طریق این سه فرآیند، زنبورها به شکلی مشابه انسان‌ها تنفس می‌کنند.
آیا اکسیژن و دی‌اکسید کربن در جریان خون زنبور عسل جریان دارند؟
سیستم تنفسی زنبورها مشابه سیستم تنفسی انسان‌ها عمل می‌کند، زیرا اکسیژن تازه را دریافت کرده و دی‌اکسید کربن را از بدن دفع می‌کند. این عملکرد اغلب نادیده گرفته می‌شود اما برای سیستم تنفسی ضروری است.
کیسه‌های تراکئال چیستند؟
کیسه‌های تراکئال در واقع کیسه‌های هوایی هستند که از تراشه‌ها هوا دریافت می‌کنند، در حالی که تراشه‌ها خود از اسپیراکل‌ها هوا گرفته‌اند. کیسه‌های تراکئال در سر، سینه و شکم زنبور قرار دارند. به طور خاص، در شکم، زنبورها دو کیسه تراکئال بسیار بزرگ دارند که می‌توانند مقدار زیادی اکسیژن در مقایسه با سایر کیسه‌ها ذخیره کنند.
وجود تعداد زیادی از این کیسه‌ها برای زنبورها حیاتی است، زیرا تضمین می‌کند که هر بخش از بدن آن‌ها اکسیژن کافی دریافت می‌کند. کیسه‌های تراکئال با انبساط و انقباض عمل می‌کنند و بسته به نیاز زنبور به اکسیژن تغییر حالت می‌دهند. هنگامی که زنبور تنفس می‌کند، شکم خود را به طور مداوم منقبض می‌کند، که باعث ورود هوای تازه به کیسه‌های تراکئال و خروج دی‌اکسید کربن می‌شود.
این انقباض و انبساط مداوم شکم است که به زنبور اجازه تنفس می‌دهد.
تراشه چیست؟
تراشه یک ساختار لوله‌ای بلند در بدن زنبور است. در حالی که کیسه‌های تراکئال نقش اصلی را در تنفس ایفا می‌کنند، تراشه‌ها نیز بسیار مهم هستند، زیرا اطمینان می‌دهند که اکسیژن پس از ورود از اسپیراکل‌ها به کیسه‌های تراکئال می‌رسد.
تراشه‌ها در سراسر بدن زنبور قرار دارند و اسپیراکل‌ها را به کیسه‌های تراکئال متصل می‌کنند. این لوله‌ها کوچک و بزرگ هستند و بسته به فاصله‌ای که باید اکسیژن را از اسپیراکل‌ها منتقل کنند، متفاوت‌اند. تراشه‌ها بسیار انعطاف‌پذیر هستند و می‌توانند در داخل بدن زنبور پیچ و تاب بخورند تا اکسیژن را به مقصد مورد نیاز برسانند.
سطح تراشه‌ها از کیتین یا چین‌های مارپیچی کیتین ساخته شده است. این ماده به تراشه‌ها کمک می‌کند شکل و ساختار خود را حفظ کنند، در حالی که همچنان انعطاف‌پذیر باقی می‌مانند.
تبادل گاز در فعالیت کم و زیاد چگونه است؟
گاز به طور کلی از مناطق با غلظت بالا به مناطق با غلظت پایین منتشر می‌شود. این فرآیند انتشار به تراشه‌ها کمک می‌کند تا اکسیژن را به کیسه‌های تراکئال منتقل کنند، زیرا اکسیژن به طور طبیعی تا حدی به سمت آن‌ها جریان می‌یابد.
تبادل هوا در حشرات اغلب توسط شکم کنترل می‌شود. هرچه حشره شکم خود را سریع‌تر و قوی‌تر منقبض کند، اکسیژن بیشتری دریافت می‌کند.
اسپیراکل‌ها چیستند؟
اسپیراکل‌ها سوراخ‌های کوچکی هستند که در امتداد بدن زنبور قرار دارند. زنبورها در مجموع ده جفت اسپیراکل دارند. این اسپیراکل‌ها به اکسیژن اجازه می‌دهند از دنیای خارج وارد بدن زنبور شود. داخل اسپیراکل‌ها دریچه‌هایی وجود دارد که میزان مناسب اکسیژن ورودی را کنترل می‌کنند.
هفت جفت از این ده جفت اسپیراکل در شکم زنبور قرار دارند. یکی از این هفت جفت به طور خاص در محفظه نیش، پایین‌تر در شکم، قرار دارد. سه جفت دیگر در امتداد سینه قرار دارند.
اسپیراکل‌ها چگونه کار می‌کنند؟
اسپیراکل‌ها به ورود هوا کمک می‌کنند. عملکرد آن‌ها به شرح زیر است:
- اسپیراکل‌ها هوای تازه را از خارج دریافت می‌کنند.
- دریچه‌های داخل اسپیراکل‌ها جریان هوا را هنگام ورود و خروج از زنبور کنترل می‌کنند.
- هوای دریافت‌شده از طریق اسپیراکل‌ها به تراشه‌ها فرستاده می‌شود، که آن را به کیسه‌های تراکئال منتقل می‌کنند.
اسپیراکل‌ها ساختارهای پیچیده‌ای هستند، اما برای سیستم تنفسی زنبور ضروری هستند.
هر جفت اسپیراکل عملکرد کمی متفاوتی دارد:
- هر جفت اسپیراکل به تراشه متصل است.
- وقتی اسپیراکل اکسیژن را جمع‌آوری می‌کند، آن را به تراشه تحویل می‌دهد.
- تراشه سپس این اکسیژن را از طریق بدن زنبور به کیسه‌های تراکئال منتقل می‌کند.
این ساختار پیچیده به تنظیم جریان هوا در زنبورها کمک می‌کند.
آیا سایر حشرات ریه دارند؟
سایر حشرات نیز مانند انسان‌ها تنفس نمی‌کنند. در عوض، آن‌ها سیستم‌های تنفسی مشابه زنبورها دارند و از طریق اسپیراکل‌ها و تراشه‌ها تنفس می‌کنند. اگرچه جزئیات سیستم تنفسی هر حشره ممکن است متفاوت باشد، بسیاری از آن‌ها طراحی و عملکرد کلی مشابهی دارند.
کنه‌های تراکئال (Acarapis woodi) چیستند؟
کنه‌های تراکئال یا آکاراپیس وودی کنه‌های انگلی هستند که گاهی در سیستم تنفسی زنبورها یافت می‌شوند و می‌توانند اختلالات جدی ایجاد کنند. آن‌ها با تغذیه از خون زنبورها زنده می‌مانند و اغلب در داخل تراشه‌ها تولید مثل می‌کنند.
کنه‌های آکاراپیس موجودات بسیار کوچکی هستند. این کنه‌ها میکروسکوپی‌اند و تقریباً ۱.۵ برابر قطر موی انسان طول دارند. آن‌ها در داخل تراشه‌های زنبور زندگی می‌کنند، بنابراین باید بسیار کوچک باشند تا بتوانند در آن‌ها حرکت کنند. اندازه کوچکشان همچنین حذف آن‌ها را دشوار می‌کند، زیرا زنبورها نمی‌توانند آن‌ها را نیش بزنند یا گاز بگیرند.
وقتی کنه آکاراپیس وودی به زنبور عسل حمله می‌کند چه اتفاقی می‌افتد؟
وقتی کنه آکاراپیس وودی وارد سیستم تنفسی زنبور عسل می‌شود، می‌تواند تراشه‌ها را آلوده کند. این کنه‌ها همچنین در داخل این لوله‌ها تولید مثل می‌کنند و تعداد کنه‌ها در بدن زنبور را به شدت افزایش می‌دهند. آن‌ها حتی می‌توانند از خون زنبورهای عسل تغذیه کنند.
عفونت کنه‌های آکاراپیس وودی می‌تواند مشکلات متعددی برای زنبور عسل ایجاد کند، از جمله آسیب به توانایی تنفس صحیح و کاهش جریان هوا به عضلات بال که برای پرواز حیاتی هستند.
این عفونت همچنین باعث می‌شود سایر عفونت‌ها به راحتی روی سطح تراشه ظاهر شوند. این اثرات به طور قابل توجهی توانایی زنبور برای عملکرد و کار صحیح را مختل می‌کنند.
چرا کنه‌های تراکئال (آکاراپیس وودی) برای کلونی‌های زنبور عسل خطرناک هستند؟
کنه‌های تراکئال در صورت ترکیب با عوامل مناسب، می‌توانند کل کلونی زنبور عسل را از بین ببرند. بیماری‌های دیگر یا کمبود منابع، وقتی با عفونت کنه آکاراپیس همراه شوند، می‌توانند کل کلونی را نابود کنند.
زنبورها هیچ راهی برای دفع عفونت کنه تراکئال از کلونی ندارند. به همین دلیل است که می‌توانند بسیار مرگبار باشند؛ وقتی حضور دارند، خلاص شدن از آن‌ها تقریباً غیرممکن است. کنه‌های آکاراپیس اغلب در زمستان و اوایل بهار برای کلونی‌ها خطرناک‌تر هستند.
این به دلیل رفتار زنبورها در این زمان است، که آن‌ها را بسیار نزدیک به هم در کندو جمع می‌کند تا گرما را حفظ کنند. این رفتار برای زنبورها مفید است، اما به کنه‌های آکاراپیس اجازه می‌دهد به راحتی از یک زنبور به زنبور دیگر منتقل شوند. اگرچه عفونت‌های کنه آکاراپیس در تابستان و پاییز همچنان می‌توانند مضر باشند، در زمستان و بهار پتانسیل کاهش قابل‌توجه تعداد کلونی را دارند.
از همراهی شما سپاسگزاریم و امیدواریم مطالعه این مقاله برایتان سودمند بوده باشد. اگر در خصوص این مقاله تجربه یا نظر خاصی دارید لطفا جهت بهره برداری دیگران آنرا در قسمت دیدگاه ها به اشتراک بگذارید.
به مقالات ما امتیاز بدهید! با دادن ستاره، نظرتان را ثبت کنید و به دیگر بازدید کنندگان کمک کنید تا بهترین مقالات را سریع‌تر پیدا کنند.
برای دیدن مقاله اصلی اینجا کلیک کنید
ترجمه این مقاله توسط مرکز تخصصی زنبورداری و پرورش ملکه ارجان صورت گرفته است.
دسترسی سریع به آخرین مقالات مرتبط :
