راهنمای جامع پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری لارو گچی زنبور عسل

راهنمای جامع پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری لارو گچی زنبور عسل

بیماری لارو گچی (Chalkbrood) که عامل آن قارچی به نام Ascosphaera apis است، یکی از آفات مهم زنبورهای عسل به شمار می‌رود و منجر به مومیایی شدن لاروها در داخل کندو می‌شود. این بیماری می‌تواند هم لاروهای درپوش‌دار و هم لاروهای بدون درپوش را تحت تأثیر قرار دهد و موجب شود که لاروها سخت و سفید شوند و ظاهری شبیه به گچ به خود بگیرند. بیماری لارو گچی بسیار مسری است و هاگ‌های آن تا پانزده سال قابلیت زنده ماندن دارند. بنابراین خطر سرایت از یک کلنی به کلنی دیگر را به همراه دارند.

عوامل تنش‌زای محیطی همچون آب‌وهوای شدید و فشارهای وارده به کندو می‌توانند زنبورها را مستعد ابتلا به بیماری لارو گچی کنند. نشانه‌های این بیماری شامل الگوی پراکنده‌ی زاد و ولد (لاروها) و مشاهده‌ی لاروهای مومیایی‌شده در ورودی کندو می‌باشد. تشخیص این بیماری معمولاً آسان است و با مشاهده‌ی نشانه‌هایی نظیر لاروهای سفید و مومیایی‌شده و درپوش‌های سوراخ‌شده‌ی حجره‌های نوزادان می‌توان آن را شناسایی کرد، گرچه برای تأیید نهایی می‌توان از آزمایش‌های آزمایشگاهی بهره گرفت.

انتقال بیماری از طریق گرده‌ی آلوده صورت می‌گیرد و می‌تواند توسط زنبورهای چراگر، ابزار و تجهیزات آلوده، و حتی ملکه‌های جدید واردشده به کندو منتشر شود. درمان بیماری عمدتاً بر پایه‌ی بهداشت مدیریتی مناسب است؛ مانند حفظ نظافت کندو، تهویه‌ی صحیح، و تغذیه‌ی کافی برای تقویت سلامت کلنی. همچنین استفاده از نژادهایی از زنبور عسل که نسبت به بیماری مقاوم هستند، می‌تواند از شیوع بیشتر لارو گچی جلوگیری کند.

درمان‌های شیمیایی شامل محصولات مبتنی بر روغن‌های اسانسی مانند BeeVital Chalkbrood و Vitafeed Green هستند که به بهبود سلامت زنبورها و مقابله با قارچ کمک می‌کنند. روغن تیمول که برای کنترل کنه‌ی واروآ استفاده می‌شود نیز می‌تواند در مقابله با این بیماری مؤثر باشد.

اگرچه بیماری لارو گچی تهدیدی جدی برای کلنی‌های زنبور است، اما با مدیریت و درمان مؤثر می‌توان از گسترش آن جلوگیری کرد و سلامت زنبورهای عسل را که برای گرده‌افشانی و کشاورزی ضروری هستند، حفظ نمود.

 درباره‌ی بیماری لارو گچی (Chalkbrood)

یکی از بیماری‌های عمده‌ای که زنبورهای عسل را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بیماری لارو گچی است که عامل آن قارچ Ascosphaera apis می‌باشد. این بیماری، کلنی‌های زنبور عسل را در سراسر جهان گرفتار می‌کند. در این بیماری، لاروهای زنبور عسل مومیایی می‌شوند، به‌طوری‌که سطح بیرونی لارو سفت و درون آن سفید می‌شود. این لاروهای مومیایی‌شده مانند تکه‌ای گچ به نظر می‌رسند و از این‌رو نام بیماری را «لارو گچی» نهاده‌اند. این بیماری هم لاروهای درپوش‌دار و هم لاروهای بدون درپوش در کندو را آلوده می‌کند. میسلیوم‌های قارچی به‌سرعت رشد می‌کنند و در نهایت سراسر بدن لارو را در حجره می‌پوشانند و موجب مرگ آن می‌شوند. این راهنما به شما در درمان بیماری لارو گچی در زنبورهای عسل کمک می‌کند.

در موارد آلودگی به بیماری لارو گچی، لاروهای آلوده سرانجام ظاهری شبیه پنبه‌ی سفید به خود می‌گیرند. هاگ‌های قارچ Ascosphaera apis بسیار مسری هستند و می‌توانند تا پانزده سال در وضعیت زنده باقی بمانند. در این حالت، چنانچه با کلنی‌های دیگر تماس پیدا کنند، قادر به آلوده‌سازی آن‌ها خواهند بود.

این بیماری گاهی اوقات در شرایطی بروز می‌یابد که برای پیشگیری از بیماری‌های دیگر از آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده شده باشد. دیگر عوامل مؤثر شامل قلیایی بودن شهد یا غذای مصنوعی، رطوبت، و نبود تهویه مناسب در کندو می‌باشند.

 عوامل زمینه‌ساز بیماری لارو گچی

شرایط و عواملی خاص، در صورتی‌که در یک کندو وجود داشته باشند، می‌توانند احتمال شیوع بیماری لارو گچی را افزایش دهند، به‌ویژه اگر قارچ در حالت نهفته حضور داشته باشد. این عوامل شامل آب‌وهوای نامساعد و استرس هستند.

 ۱. آب‌وهوای شدید

شرایط شدید آب‌وهوایی یکی از عوامل مستعدکننده برای بروز و پایداری بیماری لارو گچی است. تغییر دمای ناحیه‌ی زاد و ولد می‌تواند محرک بروز بیماری شود. آب‌وهوای نامناسب موجب می‌شود زنبورهای پرستار گرد هم آیند و لاروها بدون مراقبت باقی بمانند. اگر هوا بسیار گرم باشد، اولویت زنبورها به خنک‌سازی کندو اختصاص می‌یابد و مجدداً لاروها بدون مراقبت می‌مانند. معمولاً نخستین لاروهایی که آلوده می‌شوند، لاروهای پیرامونی هستند؛ جایی که دمای brood ممکن است بالاتر یا پایین‌تر از حد بهینه باشد.

 ۲. استرس های وارده به کلنی

استرس یکی از عوامل مستعدکننده‌ی حمله‌های قارچی است، چرا که زنبورها در پاسخ به استرس، از مراقبت از لاروها بازمی‌مانند. زمانی که زنبورهای عسل دچار استرس می‌شوند، این شرایط به قارچ فرصت رشد و تکثیر می‌دهد که به نوبه‌ی خود، موجب خسارات گسترده‌ای به کلنی خواهد شد. از این‌رو، هر عاملی که می‌تواند به کلنی استرس وارد کند، باید برای پیشگیری از آلودگی به لارو گچی حذف یا کاهش یابد.

دلایل رایج استرس شامل تغذیه و سلامت ضعیف، شرایط شدید آب‌وهوایی (دمای بالا یا پایین، خشکی یا رطوبت زیاد)، حمله‌ی بیماری‌های دیگر، وجود ملکه‌ی ضعیف، جابجایی مکرر کندوها، و ضعف در بهداشت کندو می‌باشند.

 نشانه‌های بیماری لارو گچی(Chalkbrood)

مشاهده علائم بیماری لارو گچی در فصل بهار بسیار آسان‌تر است. با این حال، مشاهده‌ی علائم این بیماری در تمام فصول دیگر نیز امکان‌پذیر است. برجسته‌ترین علامت این بیماری در موارد آلودگی شدید، الگوی پراکنده‌ی نوزادان است. ظاهر پف‌کرده و پنبه‌ای لاروها به‌هیچ‌وجه قابل اشتباه با چیز دیگری نیست. بارزترین نشانه‌های حمله‌ی این بیماری عبارت‌اند از:

• الگوی پراکنده‌ی زاد و ولد؛
• مومیایی‌های شبیه گچ در نوزادان باز (بدون درپوش)؛
• مومیایی‌های گچی در ورودی کلنی؛

نخستین نشانه‌ی حمله‌ی بیماری زمانی ظاهر می‌شود که لاروها با رشدی قارچی و سفیدرنگ (میسلیوم قارچ) پوشیده می‌شوند؛ این رشد قارچی مانند کپک سفید روی نان یا پنبه‌ی بسیار نرم و لطیف به نظر می‌رسد. سپس لاروها متورم شده و کل حجره را پر می‌کنند؛ بعد از آن خشک و سفت شده و شکل مشخص مومیایی‌های سفید یا خاکستری/سیاه مانند گچ را به خود می‌گیرند، که نام بیماری نیز از همین ویژگی گرفته شده است.

وقتی زنبورهای کارگر بالغ، لاروهای مرده را درون حجره‌های درپوش‌دار تشخیص دهند، تلاش می‌کنند با سوراخ‌کردن درپوش، آن‌ها را بیرون بکشند. حجره‌های خالی که درپوش آن‌ها سوراخ یا جویده شده است، یکی دیگر از نشانه‌های بیماری به شمار می‌آید. مومیایی‌های سفیدرنگ که مانند گچ هستند، در عرض ده روز از حجره‌ها خارج می‌شوند، روی کف کندو افتاده و سپس به بیرون از ورودی کندو منتقل می‌شوند، جایی که به‌راحتی قابل مشاهده‌اند. گرچه زنبورها اغلب لاروهای مرده را خارج کرده و از کندو دور می‌کنند، اما در موارد آلودگی گسترده، شدت بیماری ممکن است از توانایی زنبورها برای پاک‌سازی کندو فراتر رود.

 تشخیص بیماری لارو گچی

روش قطعی برای تشخیص آلودگی به بیماری لارو گچی، آزمایشگاه قارچ‌شناسی است. با این حال، در اغلب موارد نیازی به این آزمایش نیست؛ زیرا بقایای لاروهای مرده به‌راحتی روی کف کندو یا در ورودی آن، جایی که پس از بیرون‌کشیده‌شدن توسط زنبورها رها می‌شوند، قابل مشاهده‌اند. این لاروهای مرده خشک شده، کوچک شده و شکل مومیایی‌های گچی سفید یا خاکستری-سیاه را به خود می‌گیرند. همچنین در درپوش‌های حجره‌هایی که لاروهای مومیایی‌شده در آن‌ها بوده‌اند، سوراخ‌هایی مشاهده می‌شود که زنبورهای کارگر برای بیرون کشیدن مومیایی‌ها ایجاد کرده‌اند. این مومیایی‌های دورریخته‌شده اغلب در نزدیکی ورودی کندوی آلوده یافت می‌شوند.

 راه‌های انتقال بیماری لارو گچی

بیماری لارو گچی از راه‌های مختلفی منتقل می‌شود. زنبورهای چراگر آلوده، هاگ قارچ را در گرده‌ی آلوده با خود حمل می‌کنند و آن را در هر مکانی که فرود می‌آیند – از جمله گل‌ها یا منابع آب – باقی می‌گذارند. اگر این زنبورها وارد کندوی دیگری شوند، قارچ را به آن‌جا نیز منتقل کرده و زنبورهای بیشتری را آلوده می‌کنند. ملکه‌های زنبور عسل نیز اگر به کلنی‌های جدید وارد شوند، ممکن است عامل بیماری را به آن‌ها منتقل کنند.

زنبورهای کارگر آلوده هنگام تغذیه‌ی نوزادان، غذای آن‌ها را آلوده می‌کنند؛ زیرا هاگ‌های قارچ در گرده‌ی مصرفی وجود دارد. قارچ از همان غذایی تغذیه می‌کند که لاروها نیز از آن استفاده می‌کنند، اما سرعت رشد قارچ از لارو بیشتر است و در نتیجه، غذا را از لاروها گرفته و باعث مرگ آن‌ها می‌شود. لاشه‌ی لاروها در نهایت شکل مومیایی گچی پیدا می‌کند.

دوام هاگ‌ها در حالت فعال تا پانزده سال، این بیماری را به تهدیدی بسیار جدی تبدیل کرده است؛ چرا که فرصت‌های فراوانی برای گسترش فراهم می‌کند. ابزارها و تجهیزات مورد استفاده در کندوهای آلوده نیز می‌توانند بیماری را به کندوهای دیگر منتقل کنند.

 چگونه بیماری لارو گچی را در یک کلنی زنبور عسل درمان کنیم

در صورت تمایل می توانید کاملترین و به روزترین مقالات را در مورد ” بیماری ها و آفات زنبور عسل ” را در اینجا مطالعه کنید

ترکیبی از مدیریت صحیح کلنی و استفاده از برخی درمان‌های شیمیایی می‌تواند در مقابله با قارچ عامل این بیماری مؤثر باشد. برخی از ترکیبات شیمیایی که عمدتاً بر پایه‌ی روغن‌های اسانسی هستند، برای کنترل آلودگی در کلنی‌ها طراحی شده‌اند. در اغلب موارد، ضعف عمومی زنبورها در یک کلنی، آن‌ها را نسبت به انواع آفات و بیماری‌ها آسیب‌پذیرتر می‌سازد. بنابراین، حفظ سلامت زنبورها و تأمین تغذیه‌ی مناسب توصیه می‌شود تا از بسیاری از حملات پیشگیری گردد.

علاوه بر درمان‌های شیمیایی، اجرای مدیریت درست کندو برای کاهش حملات کنه‌ها، قارچ‌ها و حتی باکتری‌ها بسیار حائز اهمیت است. استفاده از نژادهای مقاوم به بیماری نیز می‌تواند گسترش بیماری لارو گچی را محدود کند.

شایان ذکر است که برخی تحقیقات در زنبورستان‌ها نشان داده‌اند داروهای حاوی تیمول (عصاره آویشن) تأثیر چشمگیری در کاهش شدت آلودگی به بیماری لارو گچی داشته‌اند.

 ۱. اقدامات مدیریتی مؤثر

از آنجا که قارچ عامل بیماری لارو گچی از طریق هاگ‌ها منتقل می‌شود، رعایت بهداشت و ضدعفونی دقیق می‌تواند از گسترش آن جلوگیری کند. به عنوان مثال، لازم است لباس کار، افشاننده دود، ابزارها و سایر تجهیزات مربوط به کار با کندوها به خوبی ضدعفونی شوند. این کار مانع انتقال هاگ‌های قارچ از یک کلنی به کلنی دیگر می‌شود.

مشاهده شده است که هر فعالیتی که منجر به ایجاد استرس در کلنی شود، خطر حمله‌ی این قارچ را افزایش می‌دهد. بنابراین، اقداماتی که به کاهش استرس کندوها کمک می‌کنند، تعداد هاگ‌های بیماری را نیز کاهش می‌دهند. به زنبورداران توصیه می‌شود که کلنی‌هایی قوی و سالم نگه دارند؛ زیرا این کار شدت بیماری لارو گچی را در کلنی به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.

از جمله اقدامات مدیریتی مؤثر می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

 پاکسازی کندو از لاروهای مرده و آلوده

پاک‌سازی کندو با برداشتن تمام لاروهای مرده و مومیایی‌شده از کف کندو و همچنین از ورودی کندو (جایی که توسط زنبورها بیرون انداخته شده‌اند)، ضروری است. این کار ابتدایی، بسیاری از آفات دیگر را نیز حذف می‌کند. همچنین، زنبوردار باید تمام شان‌های آلوده حاوی لارو مرده را خارج کرده و در صورت نیاز، شان‌های تازه و فاقد آلودگی قارچی را جایگزین کند.

 تأمین تهویه مناسب در کندو

تهویه مناسب، سلامت زنبورها را تضمین می‌کند. بنابراین زنبوردار باید از جریان هوای کافی در کندو اطمینان حاصل کند تا از رشد قارچ‌ها جلوگیری شود.

 تغذیه کردن کلنی

برای محافظت از زنبورها در برابر شرایط سخت مانند فصل زمستان یا زمانی که منابع طبیعی شهد ناکافی هستند، زنبورداران باید تغذیه کمکی با شربت شکر، گرده تازه و غیرآلوده، و در صورت امکان مکمل‌های غذایی مناسب را فراهم کنند. این کار تضمین می‌کند که کلنی سالم و تغذیه‌شده باقی بماند و بتواند با بیماری لارو گچی و سایر تهدیدها مقابله کند.

 عدم استفاده مشترک از تجهیزات

زنبوردار باید دقت کند که تجهیزات کندوها با یکدیگر تبادل نشوند، تا از آلودگی متقاطع میان کندوها جلوگیری شود.

 ۲. استفاده از زنبورهای مقاوم به بیماری

در بسیاری از مناطق جهان مشاهده شده است که برخی از کلنی‌های زنبور عسل کمتر از سایرین به بیماری لارو گچی مبتلا می‌شوند. این تفاوت به قابلیت برخی زنبورها در بازکردن درپوش حجره‌ها و خارج کردن لاروهای مرده نسبت داده شده است. بنابراین، با انتخاب ملکه‌هایی از کلنی‌های مقاوم به بیماری یا خرید آن‌ها از منابع معتبر، می‌توان آثار بیماری لارو گچی را کاهش داد.

ترکیبی از اقدامات مدیریتی که منجر به کاهش استرس و کاهش هاگ‌های بیماری شود، به همراه نگهداری کلنی‌های قوی و سالم و استفاده از نژادهایی که مقاومت طبیعی به بیماری لارو گچی دارند، راهکارهای پیشنهادی برای کاهش آلودگی به این بیماری در کلنی‌های جدید هستند.

 اکنون به معرفی برخی راهکارهای شیمیایی برای درمان بیماری لارو گچی می‌پردازیم.

 ۳. بی‌ویتال (BeeVital) برای درمان بیماری لارو گچی

بی‌ویتال یک ترکیب ارگانیک است که رشد قارچ عامل بیماری لارو گچی را مهار کرده و به حذف نوزادان آلوده کمک می‌کند و زنبورها را ترغیب می‌کند تا لاروهای مومیایی‌شده را از کندو خارج کنند.

این درمان باید در فصل بهار و پاییز مورد استفاده قرار گیرد، اما در صورت نیاز می‌توان در هر زمان دیگر نیز بدون آن‌که باعث آلودگی یا آسیب به عسل در فصل برداشت شود، مداخله کرد. این محلول مستقیماً از بطری بین قاب‌های آلوده حاوی نوزادان ریخته می‌شود؛ مقدار پیشنهادی حدود ۲۰ تا ۳۰ میلی‌لیتر برای هر کلنی است. درمان باید دو تا سه بار با فاصله‌ی ۷ تا ۱۰ روزه تکرار شود.

برای اثرگذاری بهتر، این محصول باید همراه با کف و سقف تهویه‌دار استفاده شود تا از رطوبت زیاد در کندو جلوگیری گردد. همچنین رعایت اصول بهداشت زنبورداری ضروری است؛ بنابراین، زنبوردار باید تجهیزات را به‌طور منظم بشوید و ضدعفونی کند.

 ۴. درمان بیماری لارو گچی با ویتافید گرین (Vitafeed Green)

ویتافید گرین یک عصاره‌ی مایع است که از روغن‌های اسانسی گردو، مرزنجوش و آویشن تهیه شده و برای تقویت سلامت زنبورها و تحریک رشد و توسعه‌ی کلنی طراحی شده است. یک کلنی قوی و سالم قادر است در برابر رشد قارچ‌ها مقاومت کند؛ زیرا زنبورها می‌توانند دمای داخلی کندو و تهویه را متناسب با شرایط محیطی تنظیم کنند. این در حالی است که یک کلنی ضعیف، توان تهویه‌ی مناسب را از دست داده و در نتیجه، بسیار بیشتر در معرض حمله‌ی قارچ‌ها قرار می‌گیرد. قارچ‌ها بهترین رشد را در محیط‌های مرطوب و با تهویه‌ی ضعیف دارند.

ویتافید گرین همچنین باعث پایدار شدن pH دستگاه گوارش زنبور عسل در محدوده‌ی بهینه‌ی ۶٫۳ تا ۶٫۶ می‌شود. این ویژگی مهم است؛ چرا که حفاظت گسترده‌ای در برابر باکتری‌ها و قارچ‌های مضر فراهم می‌آورد.

این محصول دارای خاصیت آنتی‌اکسیدانی است. این خاصیت به آن توان مؤثری در مقابله با هر دو دشمن کلنی یعنی کنه واروآ و قارچ‌های عامل بیماری لارو گچی می‌بخشد. استفاده‌ی منظم از ویتافید گرین باعث کاهش شدت آلودگی به قارچ‌های منتقل‌کننده‌ی بیماری لارو گچی می‌شود.

ویتافید گرین را می‌توان در تمام طول سال مورد استفاده قرار داد، اما اثربخش‌ترین زمان‌های استفاده، اوایل بهار برای تحریک رشد کلنی و پاییز برای آمادگی زنبورها در برابر زمستان است. یک لیتر از این محلول برای درمان بیست (۲۰) کندو کافی است، و بهترین روش مصرف، مخلوط کردن آن با شربت شکر و استفاده در یک نوبت است.

از آنجا که این محصول یک فرآورده‌ی طبیعی «سبز» است که از عصاره‌های گیاهی استخراج شده، هیچ‌گونه باقی‌مانده‌ای در کندو ایجاد نمی‌کند و اثرات منفی برای زنبورها ندارد.

 ۵. روغن تیمول (Thymol Oil)

روغن تیمول یک روغن اسانسی است که از گیاه آویشن استخراج شده و معمولاً برای مبارزه با کنه واروآ به کار می‌رود. کنه واروآ با تضعیف کلنی زنبورها، شرایط را برای رشد قارچ‌های عامل بیماری لارو گچی فراهم می‌کند؛ زیرا زنبورهای ضعیف توانایی مقابله با هجوم قارچ را از دست می‌دهند.

روغن تیمول معمولاً به‌صورت دودزایی (فومیگنت) استفاده می‌شود. در این روش، میزان تأثیرگذاری تیمول وابستگی زیادی به دما، فصل سال و قدرت کلنی دارد.

ملاحظات مهم برای زنبورداران در مدیریت بیماری لارو گچی

همان‌طور که پیش‌تر توضیح داده شد، بیماری لارو گچی توسط قارچی به نام Ascosphaera apis ایجاد می‌شود. این بیماری عمدتاً لاروهای زنبور عسل را هدف قرار می‌دهد. قارچ در سلول‌های لاروی زمانی حضور می‌یابد که زنبورهای پرستار به لاروها غذا می‌دهند. این قارچ برای تغذیه با لارو رقابت کرده و در نهایت آن‌ها را می‌کشد. حمله این بیماری ممکن است به شدت جمعیت زنبورها را کاهش دهد، زیرا هیچ لاروی به زنبور بالغ تبدیل نخواهد شد.

عوامل مستعدکننده زیادی وجود دارد که موجب بروز حمله قارچی می‌شود و زنبورداران باید از این عوامل آگاهی داشته باشند. کاهش وقوع این عوامل، احتمال رشد قارچ را کاهش می‌دهد. زنبورداران باید بیاموزند که از هرگونه فعالیتی که موجب ایجاد استرس در کلنی می‌شود خودداری کنند، زیرا کلنی تحت استرس توان مقابله با قارچ را از دست می‌دهد.

اقدامات کنترلی متعددی وجود دارد که زنبورداران می‌توانند برای کاهش شیوع این بیماری در کلنی‌های خود انجام دهند. مدیریت صحیح مانند رعایت بهداشت درون کندو، جلوگیری از استرس زنبورها، و اطمینان از قدرت بدنی و تغذیه مناسب آن‌ها، نخستین خط دفاعی در برابر این بیماری به شمار می‌رود.

فرآورده‌های آلی مختلفی نیز وجود دارد که تا حدودی در مقابله با قارچ در کلنی مؤثر هستند. برای مثال، روغن آویشن که یک روغن اسانسی است، به عنوان ماده‌ای مؤثر در برابر بیماری لارو گچی شناخته می‌شود. Beevital Chalkbrood نیز از دیگر مواد مؤثری است که بر قارچ تأثیرگذار است. شاید بهترین این ترکیبات آلی، هرچند که راه‌حل قطعی نیست، فرآورده‌ای به نام Vitagreen باشد. این ماده از ترکیبات طبیعی تهیه شده و پس از مصرف در زنبورها هیچ‌گونه باقی‌مانده‌ای برجای نمی‌گذارد. این خوراک تقویتی، موجب تقویت بدن زنبورها و افزایش ایمنی آن‌ها شده و توان مقاومت در برابر حمله قارچی را بالا می‌برد.

تأثیرات بیماری لارو گچی بر زنبورداری

صنعت زنبورداری در سراسر جهان به رشد خود ادامه می‌دهد و محصولات بیشتری به فهرست فرآورده‌های این بخش افزوده شده است. زنبورداری که در گذشته در بسیاری از مناطق جهان به عنوان هنری سنتی شناخته می‌شد، اکنون به فعالیتی تجاری تبدیل شده است و هر روز زنبورستان‌های متعددی راه‌اندازی می‌شوند.

زنبورداری سنتی اکنون جای خود را به عملیات تجاری داده است و امروزه مقادیر عظیمی عسل، موم، بره‌موم، زهر زنبور و سایر محصولات مرتبط تولید می‌شود. با این حال، بیماری‌ها و آفات متعدد به تهدیدی واقعی برای زنبورها تبدیل شده‌اند، و اگر تحت کنترل قرار نگیرند، این خطر وجود دارد که کلنی‌های بزرگ زنبور عسل به‌طور کامل نابود شوند، که در نتیجه تولید این محصولات نیز کاهش خواهد یافت.

زنبورداران، که وابسته به کلنی‌های سالم هستند، زیان بزرگی متحمل خواهند شد، زیرا این کلنی‌ها نقش اساسی در گرده‌افشانی بسیاری از گیاهان کشاورزی تجاری در سراسر جهان دارند. بنابراین، صنعت زنبورداری باید به هر شکل ممکن از تهدیداتی مانند بیماری لارو گچی محافظت شود.

این محافظت طبیعتاً با شناسایی بیماری‌ها و آفات و سپس یافتن راه‌های مؤثر برای کنترل آن‌ها آغاز می‌شود. این فرایند، تلاشی مداوم است که هم‌اکنون نیز در قالب تحقیقات گسترده در مؤسسات مختلف علمی در سراسر جهان در حال انجام است.

نتیجه گیری

با توجه به وجود تهدیدهای متعدد برای کلنی‌های زنبور عسل ، از جمله بیماری لارو گچی ، به زنبورداران توصیه می‌شود که تمام اطلاعات لازم را درباره‌ی عملیات زنبورداری جمع‌آوری و مطالعه کنند. در صورتی که بیماری لارو گچی کنترل نشود، به تهدیدی مداوم برای کلنی‌های زنبور عسل تبدیل شده و درآمدهای حاصل از صنعت زنبورداری را کاهش خواهد داد.

شما می‌توانید با مراجعه به باشگاه‌های محلی زنبورداری، درباره‌ی روش‌های مقابله با بیماری لارو گچی در زنبورهای عسل ، تجربیات خود را با دیگر زنبورداران به اشتراک بگذارید.

از همراهی شما سپاسگزاریم و امیدواریم مطالعه این مقاله برایتان سودمند بوده باشد. اگر در خصوص این مقاله نظر یا تجربه یا نظر خاصی دارید لطفا جهت بهره برداری دیگران آنرا در قسمت دیدگاه ها به اشتراک بگذارید.

ترجمه مقاله توسط مرکز تخصصی زنبورداری و پرورش ملکه ارجان صورت گرفته است.

دسترسی سریع به آخرین مقالات مرتبط :