کنه های واروآ را کاملتر از همیشه بشناسید / قسمت سوم

زمان مطالعه : 8 دقیقه

برای تغییر اندازه فونت دلخواه بر روی هر کدام از حروف کنار کلید نمایید »»

کنه های واروآ در هر کشوری که یافت شده اند تأثیر منفی زیادی بر روی زنبوهای عسل آنجا داشته است. پس از اولین تشخیص در یک کشور، معمولاً فعالیت‌های شدیدی توسط مقامات صنعتی و دولتی و همچنین دانشمندان تحقیقاتی به منظور کنترل شیوع کنه و جلوگیری از فروپاشی کلنی‌ها انجام می‌شود. در عین حال و با وجود این تلاش‌ها بسیاری از کشورها گزارش داده‌اند که در مراحل اولیه حمله واروآ، اگر زنبورداران با روش‌های مدیریتی مانند درمان‌های شیمیایی وارد عمل نشوند، کلنی‌های زنبور عسل خیلی سریع از بین می‌روند. این نوع نگاه و گزارش معمولاً به دلیل عدم آگاهی در مورد چرخه زندگی و زیست شناسی کنه واروآ و همچنین روش های کنترل بوده است.

0 نفر این پست را پسندیدند

تعداد بازدید: 246

گزینه های مدیریت کنه های واروآ

حتی در مناطقی که کنه های واروآ برای مدت قابل توجهی (10 تا 20 سال) وجود داشته اند، زنبورداران همچنان باید در کنترل و مدیریت کنه کوشا باشند، در غیر این صورت خطر از دست دادن تعداد زیادی کندو وجود دارد. برخی مناطق هنوز تا 30 درصد تلفات را در زمستان گزارش می کنند. داشتن یک تخمین برای تأثیر کلی کنه های واروآ بر زنبورداری جهان کار دشواری است، اما می‌توان احتمال داد که کنه‌های واروآ صدها هزار کلنی زنبور عسل را تا کنون از بین برده‌اند، و همچنان به کشتن صدها هزار کلنی زنبور عسل ادامه می‌دهند و همچنین منجر به زیان‌های اقتصادی بزرگ هم برای زنبورداران و هم برای پرورش دهندگان زنبور عسل و محصولاتی که به گرده افشانی متکی هستند ، شده است.

کنه های واروآ را کاملتر از همیشه بشناسید / قسمت دوم

با توجه به تاثیری که کنه واروآ بر کلنی های زنبور عسل می گذارد، نقش زنبوردار این است که جمعیت کنه را برای تولید عسل و غیره زیر سطح آستانه (سطحی که آسیب اجتناب ناپذیر است) نگه دارد. با این حال هر چه کنه‌های بیشتری در کندو باقی بمانند، دوباره سریع‌تر به سطوح آسیب‌رسان می‌رسند ولذا به منظور تعیین مناسب ترین گزینه های مدیریتی، زنبورداران باید برخی از مسائل زیر را در نظر بگیرند:

هزینه کنترل

این نه تنها شامل هزینه خرید محصول مورد استفاده می شود بلکه زمان و کار مربوط به درمان کلنی را نیز شامل می شود. این بدان معنی است که برخی از گزینه ها ممکن است برای علاقمندان نسبت به زنبورداران تجاری مناسب تر باشند.

بقایای شیمیایی

نیاز به اطمینان از داشتن سطوح باقیمانده شیمیایی قابل قبول در عسل زمانی محدود می شود که بتوان از برخی مواد شیمیایی استفاده کرد.

جلوگیری از ایجاد مقاومت

کنه های واروآ ممکن است قادر به ایجاد مقاومت در برابر مواد شیمیایی خاص باشند. با جابجایی بین مواد مختلف شیمیایی و استفاده نکردن از یک محصول خاص می توان توسعه مقاومت شیمیایی در کنه های واروآ را به حداقل رساند.

نگرانی های دیگر

تعدادی از مسائل دیگر وجود دارد که زنبورداران باید در نظر بگیرند. به عنوان مثال، برخی ممکن است دوست نداشته باشند از مواد شیمیایی خاصی استفاده کنند و ترجیح می دهند کنه های واروآ را در زنبورستان خود با استفاده از روش های جایگزین، مانند روش های بیوتکنیکی یا تولید مثل از “ذخایر بازمانده” مدیریت کنند.

به طور سنتی، تنها با استفاده از تعداد انگشت شماری مواد شیمیایی کنه های واروآ کنترل می شدند. این رویکرد در طول زمان با در دسترس بودن مواد شیمیایی جدید و همچنین انواع روش‌های غیرشیمیایی تغییر کرده است. نمای کلی این گزینه های مدیریتی در زیر فهرست شده است.

کنه کش های “سخت”

متداول‌ترین روش‌های مورد استفاده برای کنترل کنه‌های واروآ، کنه‌کش‌های “سخت” (مواد فعال: فلومترین، تاو فلووالینات، کومافوس، آمیتراز) بوده است. بسیاری از این مواد شیمیایی به صورت تجاری در دسترس بوده و به راحتی قابل استفاده هستند، از نظر اقتصادی راحت هستند و نیازی به دانش دقیق از زیست شناسی و چرخه زندگی کنه واروآ ندارند. درعین حال این مواد شیمیایی نیز بسیار پایدار هستند و می توانند پس از درمان های مکرر بقایایی از خود بجا بگذارند.

بنابراین کنه کش ها دارای معایبی نیز هستند و اگر از این مواد شیمیایی به درستی استفاده نشود، می توانند عسل و سایر محصولات زنبور عسل را به میزان قابل توجهی آلوده کنند و جمعیت زنبورها را در معرض ترکیبات شیمیایی ذخیره شده در موم قرار دهند. ماهیت باقیمانده این مواد شیمیایی بر روی محصولات زنبور عسل مانند موم و عسل، و اثر ترکیبات متعدد ذخیره شده در موم در طول رشد مولدین، نه تنها در چرخه های فصلی باقی می ماند، بلکه پیامدهای مخربی بر جمعیت زنبور عسل و رشد نوزادان نیز دارد.

کنه کش های “نرم”

کنه کش های “نرم” از اسیدهای آلی و اسانس های طبیعی مانند اسید فرمیک، تیمول، اسید اگزالیک و اسید لاکتیک تشکیل شده اند که می توانند برای کنترل جمعیت کنه های واروآ مورد استفاده قرار گیرند. از مزایای استفاده از این کنه کش ها می توان به اثربخشی کافی در برابر واروآ، خطر کم تجمع بقایای محصولات زنبور عسل و احتمال کم مقاومت در جمعیت کنه اشاره کرد.

معایب اصلی اسیدهای آلی و اسانس ها به عنوان یک گزینه مدیریتی برای واروآ شامل تنوع کنترل در مقایسه با کنه کش های “سخت” ثبت شده و دلیل آن کارایی برخی از ترکیبات به فشار تبخیر در کندو، شرایط محیطی موجود، دما، حضور نوزادها و این واقعیت که این گزینه مدیریتی برای تأثیر مناسب و بهینه نیاز به تنظیم دقیق شرایط بستگی دارد، زیرا میزان حساسیت مواد روی کنه واروآ و همچنین میزان سمیت مواد برای زنبور عسل زیاد نیست. همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که وقتی این مواد شیمیایی غلیظ شوند می توانند برای زنبورداران مضر باشند.

؛؛ کنه کش های بیشتری از این نوع جزء استراتژی های موثر در مدیریت یکپارچه آفات (IPM) برای واروآ در سراسر جهان گنجانده شده اند.

روشهای “بیوتکنیک”

روش‌های بیوتکنیکی شامل استفاده از روش‌های مبتنی بر پرورش زنبور عسل برای کاهش جمعیت کنه تنها از طریق ابزار فیزیکی است و یکی از محبوب‌ترین و مؤثرترین روش‌هاست که شامل به دام انداختن کنه‌ها در شانه‌های نوزادان است که سپس اقدام به حذف و از بین بردن آنها می گردد. به طور کلی این روش ها فقط برای استفاده در بهار و اوایل تابستان مناسب هستند. آنها نیاز به استفاده از مواد شیمیایی را کاهش می دهند و در مناطقی که جریان عسل دیر اتفاق می افتد ، مفید هستند.

همه کنترل‌های بیوتکنیکی از این واقعیت استفاده می‌کنند که کنه‌ها در نوزادان زنبور عسل تولید مثل می‌کنند. از نوزادان بدون مهر و موم می توان برای به دام انداختن و حذف واروآ از کلنی استفاده کرد. اگر یک کلنی زنبور عسل بدون تخمریزی باشد و سپس یک قاب لارو باز به آن اضافه شود، کنه ها به طور طبیعی برای تولیدمثل وارد سلول نوزادها می شوند، بنابراین زنبوردار می تواند شانه را همراه با کنه های به دام افتاده جدا کرده و از بین ببرد.

برخی از اقدامات خاص شامل به دام انداختن کنه ها در شانه است که می تواند بسیار موفق باشد. با این حال چنین روش‌هایی معمولاً زمان‌بر و برای استفاده پیچیده هستند و به شدت به زمان‌بندی خوب وابسته و بیشتر برای زنبورداران با تجربه یا زنبورداران کوچک مناسب‌تر هستند.

روش‌های دیگر مانند حذف نوزادان زنبور نر، بسیار سریع‌تر و کم دردسر‌تر برای استفاده هستند. از بین بردن نوزادان زنبور نر ، بر جمعیت کلنی یا تولید عسل تأثیری نخواهد گذاشت. حذف زنبورهای نر می تواند نقش ارزشمندی در کاهش تجمع کنه ها داشته باشد، بنابراین فرکانس استفاده از روش های دیگر کنترل را کاهش می دهد. حذف 3 تا 4 شانه مولد زنبور نر بسته شده در ابتدای فصل، جمعیت کنه نهایی را بین 50 تا 70 درصد کاهش می دهد.

استفاده از کفی های کفباز بجای کف بسته

یکی دیگر از روش‌های محبوب استفاده از کفی ها کفباز برای کاهش جمعیت کنه‌های واروآ است ولی سطح اثربخشی آن مورد تامل است. جایگزینی تخته های کف بسته یک کلنی زنبور عسل با کفباز می تواند جمعیت واروآ را تا 15 درصد کاهش دهد. کفی های کفباز نیز ابزار ارزشمندی برای تخمین اندازه جمعیت کنه‌ها و همچنین نظارت بر اثربخشی درمان‌ها هستند. این به سادگی با افزودن یک کشو در زیر صفحه مشبک ، و استفاده از یک برگه چسبنده برای شناسایی کنه های واروآ که به طور طبیعی از کلنی می افتند، به دست می آید.

کفی کفباز توری — شکل 4. تخته پایین در سمت چپ، یک تخته توردار شده است، در حالی که تخته سمت راست، یک تخته ثابت است. کف کندو را می توان توری زد تا وقتی کنه های واروآ به زمین می افتند، دیگر نتوانند به کلنی بازگردند.

؛؛ با وجود مزایایی که اکثر روش‌های بیوتکنیکی دارند ، فقط برای دوره‌های محدودی از سال مناسب هستند و ترکیب این روش‌های کنترل با روش‌های دیگر، مانند مواد شیمیایی، برای یک استراتژی موثر مدیریت یکپارچه آفات (IPM) مفید است.

مقاومت شیمیایی و باقیمانده ها

دو مورد از مشکلات عمده در مورد درمان واروآ که تجربه شده اند عبارتند از: مقاومت جمعیت کنه ها در برابر مواد شیمیایی مورد استفاده برای کنترل آنها، و همچنین بقایای مواد شیمیایی موجود در عسل و موم که نتایج درمان زنبورداران برای کنه های واروآ است. هر دوی این مسائل بسیار جدی هستند و همه زنبورداران باید از خطرات مرتبط با هر یک از این مشکلات آگاه باشند.

مقاومت شیمیایی

مانند هر آفت دیگری، جمعیت کنه واروآ در نهایت به هر ماده شیمیایی مورد استفاده مقاومت نشان می دهد. تنوع فردی در یک جمعیت کنه ممکن است منجر به تعداد کمی کنه اما مقاوم شود (مثلاً کوتیکول ضخیم‌تر که از ورود ماده فعال جلوگیری می‌کند، یا متابولیسمی که ممکن است قبل از اینکه به کنه آسیب برساند، ماده فعال را تجزیه کند). این خصوصیات ژنتیکی و در نتیجه قابل ارث هستند. اگرچه کنه‌های دارای این صفات عموماً از نظر تولیدمثلی ضعیف‌تر هستند و در ابتدا فقط در تعداد بسیار کمی وجود دارند، ولی وقتی فشار شدیدی بر روی جمعیت کنه‌ها وارد می‌شود، چنین صفات مقاومی ممکن است شروع به غالب شدن کنند.

این ویژگی مقام شدن می تواند زمانی اتفاق بیفتد که جمعیتی از کنه ها به طور مکرر در معرض یک ماده شیمیایی قرار می گیرند و تعداد بیشتری از کنه های مقاوم را برای تولید مثل زنده می کنند و ژنتیک مطلوب خود را بیشتر منتقل می کنند. در طول چندین نسل، این کنه‌ها به طور فزاینده‌ای متداول می‌شوند تا زمانی که اکثریت جمعیت کنه‌ها را تشکیل دهند.

مدت زمانی که این فرآیند طول می کشد به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله اینکه چقدر کنه های واروآ در معرض مواد شیمیایی قرار می گیرند و از چه دوزی استفاده شده است. درمان‌های مکرر همان ماده شیمیایی در طول زمان، یا زمانی که از درمان‌ها سوء استفاده می‌شود (یعنی کمتر از دوز توصیه شده) یا زمانی که درمان‌ها در کندو باقی می‌مانند، رشد کنه واروآ مقاوم در برابر مواد شیمیایی را تا حد زیادی تسریع می‌کند.

مشکلات مربوط به جمعیت کنه های مقاوم واروآ در سرتاسر جهان به طور گسترده خود را نشان داده است. گزارش‌هایی مبنی بر مقاومت شیمیایی در برابر مواد شیمیایی کنه کش اصلی «سخت» در حدود سال 2000 ظاهر شد و اکنون در نیوزلند، بریتانیا، آمریکا و کانادا ثبت شده است. این جمعیت کنه های مقاوم متعاقبا افزایش یافته و با عواقب قابل پیش بینی گسترش یافته اند. به نظر می رسد بسیاری از زنبورداران در تلاش برای کاهش سرعت توسعه مقاومت و کنترل واروآ در این کشورها با استفاده از سایر مواد شیمیایی ثبت شده به صورت متناوب و همچنین روش های بیوتکنیکی از طریق برنامه مدیریت یکپارچه آفات (IPM) واروآ را مدیریت می کنند. .

گزینه های مدیریتی موجود بستگی زیادی به این دارد که آیا کنه واروآ در برابر انواع مواد شیمیایی مقاوم است یا خیر. به همین دلیل فهمیدن اینکه چگونه زنبورداران دیگر کشورها این موضوع را در عملیات زنبورداری خود مدیریت می‌کنند، حیاتی است. مهم است که زنبورداران روند مقاومت را تسریع نکنند و از اشتباهات خارج از کشور در کنترل این کنه و توسعه جمعیت های مقاوم درس بگیرند و برای جلوگیری از این امر به هر قیمتی تلاش کنند.

باقی مانده های شیمیایی

فشار فزاینده ای بر تمام صنایع کشاورزی وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که مواد غذایی تولید شده حاوی مواد شیمیایی بیش از حد نیستند. عسل و موم نیز از این قاعده مستثنی نیستند. تنوع گزینه های شیمیایی موجود برای زنبورداران (ذکر شده در بالا) می تواند بقایای مضر در عسل و موم باقی بگذارد. این امر نه تنها برای زنبورداران، بلکه برای مصرف کنندگان نیز منجر به مشکلاتی شده است. تمامی داروهای شیمیایی که روی کندو برای کنه ها اعمال می شود خطر باقی ماندن مواد شیمیایی را دارند. خطرات باقیمانده های شیمیایی توسط زنبورداران خارج از کشور با استفاده از دستورالعمل های ساده زیر به حداقل رسیده است:

با توجه به اینکه کدام روش کنترل با نیازهای شما مطابقت دارد، روش های کنترل را با دقت انتخاب کنید.
همیشه مواد شیمیایی را مطابق برچسب مواد شیمیایی اعمال کنید و تمام دستورالعمل های ایمنی و عدم رعایت آنها را رعایت کنید.
زمان بندی استفاده از مواد شیمیایی را به گونه ای مدیریت کنید که کمترین خطر باقی مانده وجود داشته باشد (مثلاً کندو را قبل از جاری شدن عسل درمان کنید).
سعی کنید فقط در صورت لزوم به عنوان مثال، تنها با درمان کلنی زمانی که جمعیت واروآ در سطوح آسیب رسان است ، از مواد شیمیایی استفاده کنید. ، ممکن است بتوانیم با درمان های شیمیایی جمعیت واروآ را کاهش داد ولی در عین حال هزینه‌های نظارتی افزایش می‌یابد .