تنوع ژنتیکی و پرهیز از هم‌خونی در زنبورهای عسل

تنوع ژنتیکی و پرهیز از هم‌خونی در زنبورهای عسل

با درک اهمیت برخی از رفتارهای زنبور عسل، قادر خواهید بود شرایط مطلوب‌تری برای بروز این رفتارها فراهم کرده و نتایج بهتری در مدیریت کلنی به دست آورید. تنوع ژنتیکی مزایای فراوانی در تمامی گونه‌ها دارد؛ از جمله کاهش بروز ژن‌های نامطلوب. در زنبورهای عسل، تنوع ژنتیکی بالا موجب افزایش نیروی هیبریدی یا شادابی دورگه‌ای اعضای کلنی می‌شود.

روش‌های تأمین تنوع ژنتیکی در زنبورهای عسل

زنبورهای عسل حشراتی اجتماعی هستند که در کلنی‌هایی متشکل از اعضای بسیار نزدیک به هم زندگی می‌کنند. این نزدیکی ژنتیکی، خطر هم‌خونی و کاهش تنوع ژنتیکی را افزایش می‌دهد. در کلنی زنبور عسل، ملکه تنها ماده‌ی بارور است و بخش عمده‌ای از مسئولیت حفظ تنوع ژنتیکی بر عهده‌ی اوست.

ملکه زنبور عسل با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از روش‌ها، از بروز هم‌خونی جلوگیری کرده و تنوع ژنتیکی را تقویت می‌کند. افزون بر آن، رفتارهای خاص زنبورها در زمینه جفت‌گیری، تولید نوزاد و مدیریت زنبورهای نر نیز به جلوگیری از هم‌خونی و افزایش تنوع ژنتیکی کلنی کمک می‌کند و موجب تقویت نیروی هیبریدی در جمعیت کلنی می‌گردد.

فرآیند بازآرایی کروموزومی که طی ترکیب اسپرم و تخمک صورت می‌گیرد نیز از دیگر عوامل مهم در ایجاد تنوع ژنتیکی در زنبورهای عسل است. این بازآرایی ممکن است حتی در مراحل رشد جنین زنبور عسل نیز ادامه داشته باشد و به ایجاد تفاوت‌های ژنتیکی بیشتر منجر شود.

در نهایت، جلوگیری از هم‌خونی و ترویج تنوع ژنتیکی در یک کلنی زنبور عسل، تأثیر مستقیم بر کل گونه دارد. علت این موضوع آن است که هر کلنی زنبور عسل تعدادی زنبور نر (نرزا) برای جفت‌گیری با ملکه‌های کلنی‌های دیگر در منطقه تولید می‌کند. همچنین کلنی به‌صورت دوره‌ای ملکه‌هایی تولید می‌کند که ژن‌های حاصل از یک زنبور ماده و یک زنبور نر را در خود دارند و در نتیجه، ترکیب ژنی خود را به ذخیره ژنی کلی گونه زنبور عسل اضافه می‌کنند.

۱. چگونه رفتار ملکه زنبور عسل تنوع ژنتیکی را تضمین می‌کند؟

در کلنی زنبور عسل، ملکه تنها زنبور ماده بارور است. وظیفه‌ی او جفت‌گیری و تخم‌گذاری در کلنی است. ملکه می‌تواند تخم‌های بارور یا غیربارور بگذارد. او تنها در برخی بازه‌های زمانی تخم‌های غیربارور می‌گذارد، و در برخی دوره‌ها به‌کلی از این کار خودداری می‌کند. دلیل آن این است که تخم‌های غیربارور منجر به تولد زنبورهای نر (نرزا) می‌شوند.

زنبورهای نر در گردآوری منابع، دفاع از کلنی یا نگهداری محیط کندو نقشی ندارند. آن‌ها فقط در طول زندگی خود، در زمان پرواز جفت‌گیری ملکه، با ملکه جفت‌گیری می‌کنند و از این‌رو چندان مطلوب نیستند. در زمان‌هایی که منابع غذایی محدود و شرایط برای چرا دشوار است (مانند پاییز و زمستان)، تولید زنبور نر به حداقل می‌رسد یا حتی متوقف می‌شود. این وضعیت معمولاً از اواخر پاییز تا اوایل بهار رخ می‌دهد. در مقابل، از میانه بهار تا میانه پاییز، تولید نرها افزایش می‌یابد.

زمانی که ملکه تخم بارور می‌گذارد، نتیجه آن زنبورهای کارگر ماده خواهد بود. کارگرها تمام فعالیت‌های کلنی از جمله گردآوری منابع و حفظ عملکرد کندو را بر عهده دارند. هنگامی که زمان تولید یک ملکه جدید در کلنی فرا می‌رسد، ملکه فعلی یک تخم بارور می‌گذارد و کارگرها آن لارو را با رژیم غذایی ویژه‌ای تغذیه می‌کنند که منجر به تبدیل آن به ملکه جدید می‌شود.

رفتار جفت‌گیری ملکه، نقش اساسی در ترکیب ژنتیکی کلنی دارد. در جریان پرواز جفت‌گیری، ملکه تا شعاعی حدود ۵ کیلومتر از کندو فاصله می‌گیرد تا به مناطق تجمع زنبورهای نر برسد. این کار موجب کاهش احتمال جفت‌گیری با نرهای متعلق به کلنی خودش می‌شود.

در این مناطق، ملکه با چندین زنبور نر جفت‌گیری می‌کند و اسپرم نرهایی با ساختار ژنتیکی متفاوت را دریافت می‌کند. این موضوع موجب بهبود تنوع ژنتیکی زنبورهای ماده‌ای می‌شود که از تخم‌های بارور به دنیا می‌آیند. ملکه می‌تواند چندین پرواز جفت‌گیری در یک روز یا طی چند روز متوالی انجام دهد. حتی ممکن است در این پروازها به مناطق تجمع مختلفی برود. این موضوع احتمال جفت‌گیری با نرهای مختلف از کلنی‌های متفاوت را افزایش داده و حداکثر تنوع ژنتیکی را برای نسل آینده فراهم می‌کند.

۲. ترکیب مجدد ژنی  (Gene Recombination)

ترکیب مجدد ژنی فرایند تبادل متقابل ژن‌ها در بخش‌هایی از کروموزوم‌ها در هنگام تشکیل سلول‌های تخمک و اسپرم است. در زنبورهای عسل، این فرایند با نرخ فوق‌العاده بالایی رخ می‌دهد. تحقیقات نشان داده‌اند که وقوع بالای ترکیب مجدد ژنی در زنبورهای عسل برای بقای آن‌ها حیاتی است و نقش مهمی در حفظ تنوع ژنتیکی در جمعیت آن‌ها ایفا می‌کند.

در مقایسه با سایر گونه‌های جانوری، نرخ ترکیب مجدد ژنی در زنبورهای عسل بیش از هر حیوان دیگری که تا کنون اندازه‌گیری شده است و بیش از ۲۰ برابر نرخ آن در انسان‌هاست.

ترکیب مجدد ژنی، کارآمدی انتخاب طبیعی را در گسترش و تثبیت ویژگی‌های مطلوب ژنتیکی افزایش می‌دهد. در زنبورهای عسل، ژن‌هایی که با سازگاری با محیط زیست در ارتباط هستند، بیش از سایر ژن‌ها دچار ترکیب مجدد می‌شوند.

۳. سهم ژن‌های کلنی در ذخیره ژنی گونه

هر کلنی زنبور عسل بر ساختار ژنتیکی گونه به‌طور کلی تأثیر می‌گذارد. در درون کلنی، تولید زنبورهای نر اصلی‌ترین روش برای به‌اشتراک‌گذاری ژن‌ها با جمعیت گسترده‌تر زنبورهاست. افزون بر آن، کلنی به‌صورت دوره‌ای ملکه‌هایی تولید می‌کند که برای تشکیل کلنی‌های جدید رهسپار می‌شوند. این دو فرایند به کلنی زنبور عسل اجازه می‌دهند ژن‌های خود را به ذخیره ژنی موجود در سطح گونه اضافه کند.

این روش‌های تضمین تنوع ژنتیکی در زنبورهای عسل، زمانی مؤثرتر هستند که کلنی‌های وحشی زنبور عسل نیز در منطقه وجود داشته باشند. کلنی‌های وحشی دچار جهش‌های ژنتیکی سودمند می‌شوند که به آن‌ها در مقابله با بیماری‌ها، آفات و انگل‌ها کمک می‌کند. همچنین این جهش‌ها ممکن است باعث بهبود توانایی بقا در شرایط خاص محیطی شوند.

زمانی که کلنی‌های وحشی با این ویژگی‌های ژنتیکی، ژن‌های خود را به جمعیت زنبورهای پرورشی منتقل می‌کنند، باعث بهبود صفات عملکردی زنبورهای پرورشی می‌شوند. بنابراین اجازه دادن به بچه‌دادن (Swarming) دوره‌ای در زنبورداری می‌تواند به ایجاد کلنی‌های وحشی و افزایش تنوع ژنی کمک کند. زنبورداران حفاظتی (Conservation Beekeepers) اغلب از بچه‌دادن استقبال می‌کنند و آن را تشویق می‌کنند تا جمعیت کلنی‌های وحشی زنبور عسل افزایش یابد.

تنوع ژنتیکی زنبور عسل و چرخه زندگی

پژوهشگران و زنبورداران، رفتارهای متعددی را در زنبورهای عسل شناسایی کرده‌اند که از هم‌خونی (inbreeding)  جلوگیری می‌کنند و موجب افزایش تنوع ژنتیکی در کلنی‌های زنبور عسل می‌شوند. این رفتارها به نحوه جفت‌گیری، تولید نوزاد (تخم و شفیره)، و شیوه‌ی برخورد زنبورها با زنبورهای نر مربوط هستند. مجموع این رفتارها، به حفظ تنوع ژنتیکی در هم کلنی‌های منفرد و هم کل گونه‌ی زنبور عسل کمک می‌کند.

پیشنهاد می کنیم مقاله ” اصول پایه در برنامه‌های اصلاح نژاد زنبور عسل ” را مطالعه کنید 🌹

۱. فرآیند جفت‌گیری

در فرآیند جفت‌گیری زنبورهای عسل، تنها یک زنبور ماده در کلنی، یعنی ملکه، با زنبورهای نر جفت‌گیری می‌کند. ملکه‌ی زنبور عسل به‌طور میانگین با ۱۲ تا ۱۴ زنبور نر جفت‌گیری می‌کند. مواردی نیز ثبت شده که ملکه با ۶ تا ۲۴ زنبور نر جفت‌گیری کرده است. سپس ملکه با استفاده از اسپرم ذخیره‌شده، تمام تخم‌هایی را که اعضای کلنی را تشکیل می‌دهند، می‌گذارد. در نتیجه، زنبورهای ماده (کارگر) در یک کندو دارای پدران متفاوتی هستند.

به دلیل دریافت اسپرم از زنبورهای نر متعدد، فرزندان ملکه از تنوع ژنتیکی بالایی برخوردارند. حتی زمانی که ملکه تخم لقاح‌یافته‌ای می‌گذارد که برای پرورش یک ملکه‌ی جدید به‌کار می‌رود، ملکه‌ی حاصل تنها با بخشی از زنبورهای کارگر در کندو اشتراک ژنتیکی دارد. در طول عمر ملکه‌ی جدید، او ژن‌های پدری یا مادری خود را با احتمال مساوی به تخم‌های لقاح‌یافته منتقل می‌کند.

۲. کنترل جنسیت نوزادها توسط کلنی

فرآیند تولید نوزاد در زنبورهای عسل به‌گونه‌ای کنترل می‌شود که تعداد زیادی زنبور کارگر ماده تولید گردد. زنبورهای کارگر بقای کلنی را تضمین می‌کنند زیرا تمام وظایف فیزیکی برای حفظ و پایداری کلنی بر عهده‌ی آن‌هاست. در مقابل، تولید زنبورهای نر محدود نگه داشته می‌شود تا یک کندو تعداد زیادی زنبور نر تولید نکند. این کار باعث می‌شود احتمال جفت‌گیری زنبورهای نر یک کلنی با ملکه‌های متعدد در منطقه کاهش یابد.

در نتیجه، ژنتیک یک کلنی فقط به یک یا چند کلنی دیگر منتقل می‌شود؛ آن هم از طریق جفت‌گیری محدود زنبورهای نر با ملکه‌ها. این مسئله زمانی اهمیت ویژه پیدا می‌کند که ویژگی‌های ژنتیکی یک کلنی مطلوب نباشند؛ زیرا با این سازوکار، گسترش ژن‌های نامطلوب به جمعیت گسترده‌ای از زنبورها محدود می‌شود و بر سلامت گونه تأثیر منفی نمی‌گذارد.

۳. نحوه برخورد با زنبورهای نر

تعداد زنبورهای نر در کلنی زنبور عسل زیاد نیست و آنها با نوعی رفتار خصمانه مواجه می‌شوند زیرا زنبورهای نر در جمع‌آوری منابع، نگهداری از کندو یا دفاع از کلنی نقشی ندارند و تنها وظیفه‌ی آن‌ها ،  دست‌کم یک‌بار در طول زندگی‌شان جفت‌گیری با ملکه‌هاست. زنبورهای کارگر اغلب زنبورهای نر را به دلایل مختلف از کندو بیرون می‌اندازند.

علاوه بر این، زنبورهای نری که از کلنی‌های دیگر می‌آیند، معمولاً اجازه دارند یک یا دو شب را در کندویی جدید سپری کنند و سپس باید آن را ترک کنند. این رفتار در مواجهه با زنبورهای نر موجب می‌شود که آن‌ها فاصله‌های زیادی از کندوی اصلی خود را طی کنند و با ملکه‌هایی از کلنی‌های دوردست جفت‌گیری نمایند. همچنین، اخراج زنبورهای نر از کندو اغلب موجب مرگ آن‌ها می‌شود؛ بنابراین ژنتیک آن‌ها به‌راحتی به نسل‌های بعدی منتقل نمی‌شود.

۴. حضور در نواحی تجمع زنبورهای نر

زنبورهای نر برای جفت‌گیری با ملکه‌ها به مناطقی به نام مناطق تجمع زنبورهای نرها (Drone Congregation Areas)  می‌روند. در این مناطق، تعداد زیادی زنبور نر در حال پرواز هستند. یک منطقه می‌تواند بین ۸٬۰۰۰ تا ۲۰٬۰۰۰ زنبور نر را همزمان در خود جای دهد. ملکه‌ای که برای جفت‌گیری پرواز می‌کند، به این مناطق می‌رود و با تعداد زیادی زنبور نر جفت‌گیری می‌کند.

وجود این تعداد زیاد زنبور نر در یک منطقه باعث می‌شود که شانس جفت‌گیری هر زنبور نر با ملکه بسیار پایین باشد. این مسئله همچنین احتمال جفت‌گیری بیش از یک زنبور نر از یک کلنی خاص با همان ملکه را کاهش می‌دهد.

۵. مرگ زنبور نر پس از جفت‌گیری

زنبور نر پس از جفت‌گیری با ملکه، می‌میرد. آلت تناسلی زنبور نر (اندوفالوس) در زیر شکم ملکه باقی می‌ماند. زمانی که زنبور نر با موفقیت به ملکه می‌چسبد و مایع منی خود را درون او تزریق می‌کند، تلاش می‌کند از بدن ملکه جدا شده و پرواز کند. اما چسبیدن اندوفالوس به بدن ملکه باعث پاره شدن بخشی از شکم زنبور نر می‌شود. این آسیب فیزیکی، زنبور نر را از انجام جفت‌گیری مجدد ناتوان می‌سازد و موجب مرگ او بلافاصله پس از جفت‌گیری می‌شود.

این روند باعث می‌شود زنبور نر نتواند ژن‌های خود را به‌طور گسترده در نسل‌های آینده پراکنده کند. به این ترتیب، هر زنبور نر تنها یک‌بار می‌تواند در گسترش ژنوم گونه مشارکت داشته باشد. در نتیجه، ژن‌های موجود در یک کلنی زنبور عسل باید از زنبورهای نر متعددی تأمین شود، نه از یک زنبور نر غالب.

نتایج منفی هم‌خونی

هم‌خونی پدیده‌ای خطرناک در هر گونه‌ی زیستی است. این پدیده باعث کاهش تنوع ژنتیکی در گونه می‌شود. در زنبورهای عسل، هم‌خونی موجب افت در ویژگی‌های مهمی می‌شود که برای بقای زنبورها حیاتی هستند. در نتیجه، زنبورهای عسل نسبت به بیماری‌ها، آفات و انگل‌ها آسیب‌پذیرتر می‌شوند و توانایی سازگاری مؤثر با محیط اطراف خود را از دست می‌دهند.

علاوه بر این، هم‌خونی در زنبورهای عسل بر رفتار بهداشتی و رفتار جست‌وجوی غذا نیز تأثیر منفی می‌گذارد. زنبورهای عسلی که در یک کلنی هم‌خون زندگی می‌کنند، رفتار بهداشتی کمتری از خود نشان می‌دهند و نسبت به کلنی‌هایی که دچار هم‌خونی نیستند، با شدت کمتری به جمع‌آوری منابع مورد نیاز کندو می‌پردازند.

در نهایت، هم‌خونی می‌تواند منجر به بروز ناهنجاری‌هایی در زنبورهای عسل شود. این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که ژن‌های مغلوب بروز پیدا می‌کنند. در حضور ژن‌های غالب، ژن‌های مغلوب ابراز نمی‌شوند. «برتری دورگه‌ای» زمانی رخ می‌دهد که وجود یک ژن غالب مانع از بروز ژن مغلوب می‌شود.

واریته‌ی هیبرید (Hybrid vigor) زمانی شکل می‌گیرد که ژن‌های مغلوب به دلیل حضور ژن‌های غالب نتوانند ابراز شوند. با توجه به این پیامدهای منفی هم‌خونی و کاهش تنوع ژنتیکی، به نفع زنبورهای عسل است که به‌گونه‌ای جفت‌گیری کنند که از تضعیف قدرت ژنتیکی گونه جلوگیری شود.

جنبه‌های ژنتیکی مؤثر در کاهش جمعیت زنبورهای عسل

یکی از عواملی که موجب کاهش جمعیت زنبورهای عسل می‌شود، عامل ژنتیکی است. افزون بر این، زنبورداران باید از همکاری با پژوهشگرانی در حوزه‌های مختلف که به درک علل کاهش جمعیت زنبور عسل و راهکارهای ممکن برای حل این مشکل کمک می‌کنند، استقبال کنند. پژوهشگرانی که در زمینه جنبه‌های ژنتیکی کاهش جمعیت زنبورهای عسل فعالیت دارند، یافته‌های بسیاری منتشر کرده‌اند که زنبورداران باید با آن‌ها آشنا شوند و از آن‌ها در فعالیت‌های زنبورداری خود بهره بگیرند. این یافته‌ها و راهکارها برای زنبورداران تجاری و حفاظتی به یک اندازه مفید هستند.

سه جنبه اصلی ژنتیکی که در کاهش جمعیت زنبورهای عسل نقش دارند عبارتند از :

۱. تعیین جنسیت مکمل  (Complementary Sex Determination)

در زنبورهای عسل، زنبورهای ماده دیپلوئید هستند در حالی که زنبورهای نر هاپلوئید می‌باشند. به بیان ساده، زنبورهای ماده دو مجموعه کروموزوم دارند، در حالی که زنبورهای نر تنها یک مجموعه کروموزوم دارند. جنسیت در زنبورهای عسل توسط یک ژن منفرد تعیین می‌شود. این موضوع منجر به تولید زنبورهای ماده‌ای می‌شود که عمر طولانی ندارند. همچنین باعث کاهش قابل توجهی در جمعیت زنبورها می‌گردد. برای مقابله با این اثر تعیین جنسیت مکمل، ملکه‌های زنبور عسل باید تعداد زیادی تخم بگذارند تا تداوم کلنی تضمین شود.

۲. افسردگی ناشی از هم‌خونی  (Inbreeding Depression)

افسردگی ناشی از هم‌خونی تهدید بزرگی برای جمعیت‌های کوچک موجودات زنده به شمار می‌رود. هنگامی که یک جمعیت تبادل ژنتیکی با جمعیت‌های جدید ندارد، دچار پیامدهای منفی متعددی می‌شود. یکی از ویژگی‌هایی که در زنبورهای عسل به‌سرعت تحت تأثیر افسردگی هم‌خونی قرار می‌گیرد، “شایستگی زیستی” (fitness)  است. ویژگی‌های مربوط به شایستگی زیستی برای بقای زنبورهای عسل در محیط‌های مختلف اهمیت دارند. وقتی این ویژگی‌ها تحت تأثیر هم‌خونی قرار می‌گیرند، توانایی کلنی‌های زنبور عسل برای شکوفایی در برخی از محیط‌ها به‌شدت کاهش می‌یابد. افسردگی ناشی از هم‌خونی یکی از بزرگ‌ترین تهدیدها برای زنبورهای عسل است و به‌راحتی می‌تواند به انقراض آن‌ها منجر شود.

۳. از دست رفتن تنوع ژنتیکی و توان بالقوه تکاملی

جمعیت‌ها، از جمله زنبورهای عسل، برای سازگاری با محیط‌های در حال تغییر به تنوع ژنتیکی نیاز دارند. جمعیت‌های بزرگ‌تر نسبت به جمعیت‌های کوچک‌تر ، توانایی بیشتری برای دستیابی به تنوع ژنتیکی دارند. جمعیت‌های کوچک‌تر در طول زمان دچار رانش ژنتیکی بیشتری می‌شوند و میزان کمتری از تنوع ژنتیکی را حفظ می‌کنند.

زنبورهای عسل در سال‌های اخیر کاهش جمعیتی را تجربه کرده‌اند و لازم است جمعیت آن‌ها به سطحی بازگردد که امکان برخورداری از تنوع ژنتیکی بهینه را فراهم کند. کاهش بیشتر در جمعیت زنبورهای عسل، توان بالقوه آن‌ها برای تکامل به‌عنوان یک گونه در پاسخ به تغییرات محیطی را محدود می‌سازد. تغییرات زیست‌محیطی مهمی که زنبورهای عسل باید قادر به سازگاری با آن‌ها باشند شامل بیماری‌ها، تغییرات اقلیمی، آفت‌کش‌ها و آلاینده‌ها می‌شود. اگر زنبورهای عسل نتوانند با این تغییرات سازگار شوند، در بلندمدت با خطر انقراض مواجه خواهند شد.

نقش زنبورداران در حفظ تنوع ژنتیکی زنبور عسل

زنبورداران یکی از گروه‌های اصلی هستند که نقش چشمگیری در حفظ و افزایش تنوع ژنتیکی زنبورهای عسل ایفا می‌کنند. در حالی که برخی از زنبورداران در حال بهبود تنوع ژنتیکی زنبورهای عسل هستند، برخی دیگر ممکن است موجب کاهش تنوع ژنتیکی شوند. بسیار مهم است که زنبورداران در کلنی‌های خود بهترین شیوه‌های پرورشی را به‌کار گیرند. آن‌ها باید از پرورش درون‌تبارانه زنبورها در زیرمجموعه‌های خود پرهیز کنند. زنبورداران تجاری در صورتی که با زنبورداران حفاظتی در منطقه خود همکاری نزدیک داشته باشند، زیرا منافع بسیاری به دست خواهند آورد.

زنبورداری حفاظتی برای افزایش تنوع ژنتیکی زنبورهای عسل

زنبورداری حفاظتی یکی از شیوه‌هایی است که به افزایش تنوع ژنتیکی زنبورهای عسل کمک می‌کند. این کار از طریق روش‌های مختلفی که ممکن است برای زنبورداران تجاری آسان نباشد، انجام می‌شود. پرورش زنبورها برای اهداف حفاظتی همچنین با چالش‌های زیادی مواجه است که بسیاری از افراد را از مشارکت در این فعالیت بازمی‌دارد.

شیوه‌های مختلفی که زنبورداری حفاظتی به افزایش تنوع ژنتیکی زنبورهای عسل کمک می‌کند عبارتند از:

۱. تأمین منابع ژنتیکی برای زنبورداران

زنبورداران حفاظتی به‌راحتی منابع ژنتیکی را برای زنبورداران تجاری تأمین می‌کنند. این منابع می‌تواند به صورت پکیج‌های زنبور برای شروع کلنی‌های جدید زنبور عسل یا ملکه‌های زنبور برای تضمین تداوم کلنی‌ها باشد. در عملیات زنبورداری تجاری، تقاضای زیادی برای منابع ژنتیکی وجود دارد، به‌ویژه ملکه‌هایی که باید سالم و نیرومند باشند.

زنبورداران تجاری ممکن است نتوانند بهترین شیوه‌های پرورشی زنبورهای عسل را انجام دهند، اما زنبورداران حفاظتی این امکان را دارند که این کار را انجام دهند و زمان بیشتری برای این منظور دارند. این امر به زنبورداران حفاظتی این امکان را می‌دهد که زنبورهای با کیفیت بالا و تنوع ژنتیکی فراوان داشته باشند. با تأمین منابع ژنتیکی برای زنبورداران تجاری، آن‌ها به گسترش بهترین ژن‌ها در زنبورهای عسل کمک می‌کنند. ملکه‌های زنبوری که از زنبورداران حفاظتی دریافت می‌کنید می‌توانند به‌طور مصنوعی تلقیح شوند یا به‌طور طبیعی جفت‌گیری کنند.

۲. تشویق به وجود کلنی‌های وحشی زنبور عسل

زنبورداران حفاظتی از وجود کلنی‌های زنبور عسل در طبیعت حمایت می‌کنند. آن‌ها این کار را با اجازه دادن به تقسیم شدن و جمع شدن زنبورها در کلنی‌های خود انجام می‌دهند. گروه‌هایی که از کلنی‌های زنبورداران حفاظتی به‌وجود می‌آیند، کلنی‌های جدیدی در طبیعت ایجاد می‌کنند. این کلنی‌ها تحت مراقبت کسی قرار ندارند. به همین دلیل، کلنی‌های وحشی، سازگاری‌های ژنتیکی پیدا می‌کنند که به آن‌ها کمک می‌کند تا در طبیعت بقا پیدا کنند. برخی از این سازگاری‌ها شامل رفتار تمیزکاری، طرد آفات و افزایش رفتار جستجوی غذا می‌شود.

این سازگاری‌ها برای کلنی‌های زنبور عسل در عملیات زنبورداری تجاری مفید هستند. این ویژگی‌ها به راحتی از طریق جفت‌گیری طبیعی بین جمعیت‌های زنبور عسل منتقل می‌شوند. بنابراین، در عملیات زنبورداری خود، ممکن است از تنوع ژنتیکی بهتر در کلنی‌های زنبور عسل بهره‌مند شوید، اگر به ملکه‌های زنبور اجازه دهید به‌طور طبیعی جفت‌گیری کنند به‌جای اینکه تلقیح مصنوعی انجام شود.

۳. آگاهی‌بخشی در مورد کاهش جمعیت زنبورهای عسل

زنبورداران حفاظتی معمولاً به دلیل قدردانی از چالش‌هایی که زنبورهای عسل با آن‌ها مواجه هستند، به این حرفه وارد می‌شوند. آن‌ها فعالیت‌های مختلفی برای کاهش فشار بر جمعیت زنبورهای عسل انجام می‌دهند. علاوه بر این، زنبورداران حفاظتی در ترویج ضرورت توجه به مشکلات زنبورهای عسل و اقدام برای حل آن‌ها بسیار موفق هستند. به همین دلیل، زنبورداران حفاظتی در گسترش آگاهی در مورد کاهش جمعیت زنبورهای عسل و راه‌حل‌هایی که می‌توانند روند این کاهش را معکوس کنند، مفید هستند. آن‌ها این کار را از طریق روش‌های مختلفی از جمله راه‌اندازی مراکز منابع زنبورداری و اهدای کمک به تلاش‌های حفاظتی زنبورداری انجام می‌دهند.

نتیجه‌ گیری

ترکیب کلنی‌های زنبور عسل باعث می‌شود که این گونه در معرض خطر از دست دادن تنوع ژنتیکی قرار گیرد. درون‌زایی نیز در زنبورهای عسل یک خطر بزرگ است. تمامی اعضای یک کلنی از یک ملکه زنبور به‌وجود می‌آیند. بنابراین، برای زنبورهای عسل ضروری است که از درون‌زایی جلوگیری کرده و هیبرید ویگور را در کلنی‌های زنبور عسل و این گونه به‌طور کلی حفظ کنند.

زنبورهای عسل در فرآیند تکامل خود روش‌های مختلفی برای اطمینان از اینکه هر دو هدف جلوگیری از درون‌زایی و حفظ تنوع ژنتیکی را به دست آورند، توسعه داده‌اند. از اطلاعات این مقاله در مورد چگونگی جلوگیری از درون‌زایی و تضمین تنوع ژنتیکی در زنبورهای عسل استفاده کنید تا عمل زنبورداری خود را بهبود بخشیده و از کلنی‌های زنبور عسل خود بهره‌وری بالاتری داشته باشید.

با تشکر از همراهی شما ، امیدواریم خواندن این مقاله برایتان مفید بوده باشید!

نظر شما در مورد این مقاله چیست ؟ لطفا دیدگاه ها و نظرات خود را با ما در میان بگذارید 💐

ترجمه مقاله توسط مرکز تخصصی زنبورداری و پرورش ملکه ارجان